การโกหกได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นกิจกรรมที่ได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่ศิลปินในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา โครงการในช่วงสองสามทศวรรษที่ผ่านมาได้รวมโฆษณาสำหรับเหตุการณ์ที่ไม่มีอยู่จริง การคิดค้นบุคคลในประวัติศาสตร์ รูปแบบของสื่อยุทธวิธี หนังสือพิมพ์และเว็บไซต์เลียนแบบ และนามแฝงต่างๆ ที่ใช้เพื่อวัตถุประสงค์ต่างๆ [1]แม้ว่างานศิลปะลวงตาที่มีอยู่มากมายนี้จะเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน แต่ก็เห็นได้ว่าสร้างจากประวัติศาสตร์ที่ยาวนานขึ้นซึ่งย้อนกลับไปไกลถึงรูปแบบการพรางตัวในยุคแรก ๆ ทรอมเป-โลอีล และควอดดราตูรา สิ่งที่ทำให้การทดลองทางศิลปะเมื่อเร็วๆ นี้แตกต่างจากการทดลองก่อนหน้านี้คือการเน้นที่กระบวนการ โดยมุ่งจัดการไม่เพียงแต่ตัวการหลอกลวงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงช่วงเวลาที่มันคลี่คลายด้วย ศิลปิน Walid Raad เขียนว่า ข้อเท็จจริงต้อง ลวดลายศิลปะ ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นกระบวนการ โดยเน้นถึงวิธีการผลิต นำไปปฏิบัติ สร้างความรู้สึก หรือท้าทายและโต้แย้ง ( Raad 2005 , 121) เช่นเดียวกับการโกหก ในทั้งสองกรณีมีกระบวนการที่เผยออกมาตามกาลเวลา - ฟักไข่ เติบโต อยู่รอดโดยไม่มีใครสังเกต หรือผลัดขนแห่งความจริง เพื่ออธิบายธรรมชาติกระบวนการของการทดลองทางศิลปะด้วยการหลอกลวง นักประวัติศาสตร์ศิลป์ Carrie Lambert-Beatty ได้บัญญัติคำว่า พาราฟิกชัน (parafiction) โดยใช้คำนี้เพื่ออธิบายงานศิลปะที่หลอกลวงผู้ชมอย่างแข็งขัน บ่อยครั้งก่อนที่จะมีสติสัมปชัญญะในการต้อนพวกเขากลับสู่ความเป็นจริง ( Lambert- บีตตี้ 2552 ) [2]คำถามที่เป็นหัวใจของบทความนี้คือ อะไรคือสิ่งที่เหลืออยู่ของการโกหกทางศิลปะเมื่อ ความจริง ได้รับการฟื้นฟู เมื่อวัตถุของมันถูกเปิดเผยว่าเป็นเท็จ คำโกหกจะไม่ระเหยไปง่ายๆ มันทิ้งสิ่งตกค้างไว้นานหลังจากที่การกล่าวอ้างความจริงถูกทิ้งไป ไม่ว่าจะดีหรือแย่กว่านั้น งานศิลปะที่ทดลองกับการหลอกลวงก็สามารถสร้างเอฟเฟกต์ที่แท้จริงได้ ในเอกสารนี้ ฉันต้องการเน้นผลกระทบกว้างๆ สองประเภท ประเภทที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง ซึ่งหันความสนใจของเรากลับไปที่อุปกรณ์ตีกรอบความจริงที่อนุญาตให้มีการหลอกลวงตั้งแต่แรก และประเภทที่ประดิษฐ์ขึ้น ซึ่งจารึกว่า ภาพของโลกที่เป็นไปได้ในใจของผู้ชมหรือผู้เข้าร่วม