ธรณีสัณฐานที่มองเห็นได้บนดาวอังคารบ่งบอกอย่างชัดเจนว่ามีน้ำของเหลวอยู่บนพื้นผิวดาวเคราะห์ แนวเส้นขนาดใหญ่ของพื้นดินที่ถูกกัดเซาะหรือที่เรียกว่าช่องทางไหลออกตัดผ่านพื้นผิวในประมาณ 25 แห่ง เชื่อกันว่าสิ่งเหล่านี้เป็นบันทึกการกัดเซาะที่เกิดจากการปล่อยน้ำจากชั้นหินอุ้มน้ำใต้ผิวดินอย่างร้ายแรง แม้ว่าโครงสร้างเหล่านี้บางส่วนได้รับการตั้งสมมติฐานว่าเป็นผลมาจากการกระทำของธารน้ำแข็งหรือลาวา หนึ่งในตัวอย่างที่ใหญ่กว่าMa"adim Vallisมีความยาว 700 กิโลเมตร (430 ไมล์) ซึ่งใหญ่กว่าแกรนด์แคนยอนมาก โดยมีความกว้าง 20 กิโลเมตร (12 ไมล์) และความลึก 2 กิโลเมตร ( 1.9 กม.) ในสถานที่ สันนิษฐานว่าถูกแกะสลักโดยน้ำที่ไหลในช่วงต้นของประวัติศาสตร์ของดาวอังคาร ช่องที่อายุน้อยที่สุดของช่องเหล่านี้คิดว่าเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ล้านปีก่อน ที่อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนพื้นที่ที่เก่าแก่ที่สุดของพื้นผิว ดาวอังคาร เครือข่ายหุบเขา เดนไดรต์ที่มีสเกลละเอียด กว่านั้นแผ่กระจายไปตามสัดส่วนที่สำคัญของภูมิประเทศ ลักษณะของหุบเขาเหล่านี้และการกระจายตัวบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าถูกกัดเซาะโดยการไหลบ่าซึ่งเป็นผลมาจากการตกตะกอนในประวัติศาสตร์ดาวอังคารยุคแรก การไหลของน้ำใต้ผิวดินและการกักเก็บน้ำใต้ดินอาจมีบทบาทย่อยที่สำคัญในบางเครือข่าย แต่การตกตะกอนอาจเป็นสาเหตุของการเกิดรอยบากในเกือบทุกกรณี