ดาวอังคารเป็นดาวเคราะห์บนพื้นโลกที่มีพื้นผิวประกอบด้วยแร่ธาตุที่มีซิลิกอนและออกซิเจนโลหะและองค์ประกอบอื่นๆ ที่ประกอบกันเป็นหิน พื้นผิวของดาวอังคารประกอบด้วยหินบะซอลต์โทเลอิติก เป็นหลัก แม้ว่าบางส่วนจะ อุดมด้วย ซิลิกามากกว่าหินบะซอลต์ทั่วไป และอาจคล้ายกับ หิน แอนดีซิติกบนโลกหรือแก้วซิลิกา บริเวณที่มีอัลเบโด ต่ำ แนะนำความเข้มข้นของเฟลด์สปาร์ plagioclaseโดยบริเวณอัลเบโดต่ำทางตอนเหนือแสดงความเข้มข้นของแผ่นซิลิเกตและแก้วซิลิกอนสูงที่มีความเข้มข้นสูงกว่าปกติ บางส่วนของที่ราบสูงทางตอนใต้มีปริมาณไพโรซีน แคลเซียมสูงที่ตรวจ พบ ได้ พบความเข้มข้นของเฮมาไทต์และโอลิวีน ที่แปลเป็นภาษาท้องถิ่น พื้นผิวส่วนใหญ่ถูกปกคลุมด้วยฝุ่นออกไซด์ของเหล็ก (III) ที่มีเม็ดละเอียด แม้ว่า ดาวอังคาร ไม่มีหลักฐานเกี่ยวกับโครงสร้างสนามแม่เหล็กโลก การสังเกตแสดงให้ เห็นว่าเปลือกโลกบางส่วนถูกทำให้เป็นแม่เหล็ก ซึ่งบ่งชี้ว่าการกลับขั้วสลับขั้วของสนามไดโพลเคยเกิดขึ้นในอดีต การเกิดคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าของ แร่ธาตุที่ไวต่อสนามแม่เหล็ก นี้คล้ายกับแถบสลับที่พบในพื้นมหาสมุทรของโลก ทฤษฎีหนึ่งซึ่งตีพิมพ์ในปี 1999 และตรวจสอบอีกครั้งในเดือนตุลาคม 2005 (ด้วยความช่วยเหลือจากMars Global Surveyor ) คือแถบเหล่านี้บ่งบอกถึงการเคลื่อนตัวของแผ่นเปลือกโลกบนดาวอังคารเมื่อสี่พันล้านปีก่อน ก่อนที่ไดนาโม ของดาวเคราะห์ จะหยุดทำงานและแม่เหล็กของดาวเคราะห์ สนามจางลง