"เรามุ่งเน้นไปที่การแปรผันทางเคมีธรณีเป็นหลัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคาร์บอนไดออกไซด์ ฮีเลียม และไนโตรเจน เนื่องจากพวกมันเป็นสปีชีส์ที่ไม่ทำปฏิกิริยา พวกมันมีข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในหินหนืด" Buono อธิบาย แต่เมื่อภูมิภาคนี้เริ่มประสบกับความไม่สงบที่เพิ่มขึ้นในปี 2548 ข้อมูลเริ่มเบี่ยงเบนจากรอยนิ้วมือทางเคมีของแมกมา ซึ่งเป็นแนวโน้มที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องควบคู่ไปกับอุณหภูมิที่สูงขึ้นในระบบไฮโดรเทอร์มอลระดับตื้น ความไม่สงบยังคงดำเนินต่อไป และในปี 2555 ระดับการเตือนภัยได้ยกระดับจากสีเขียวเป็นสีเหลือง ซึ่งบ่งชี้ว่ามีกิจกรรมที่เพิ่มสูงขึ้น แต่ไม่ใช่ภัยคุกคามที่ใกล้จะเกิดการปะทุ นอกจากแผ่นดินไหวขนาดเล็กและการปล่อย ก๊าซ ที่สูงขึ้นแล้ว ภูมิภาคนี้ยังประสบปัญหาการเสียรูปของพื้นผิวดินอีกด้วย การไหลเวียนของของไหลร้อนที่อยู่ใต้ดินสามารถอธิบายถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้น การเปลี่ยนรูปของพื้นดิน และการปล่อยก๊าซที่เพิ่มขึ้น ปฏิสัมพันธ์ของของไหลที่เป็นกรดร้อนกับแคลไซต์ในหินยังปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ออกมาด้วย แกนเจาะของหินจากการศึกษาก่อนหน้านี้พบว่าแคลไซต์ในหินมีองค์ประกอบคล้ายกับการปล่อยก๊าซ นักวิจัยคาดการณ์ว่า 20%-40% ของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่บริเวณปล่องภูเขาไฟ Solfatara นั้นมาจากการกำจัดแคลไซต์ในหินที่เป็นโฮสต์