เป็นเวลาหนึ่งศตวรรษที่เวนิสยังคงผูกขาดเทคนิคอะมัลกัมดีบุก กระจกเวนิสในกรอบที่ตกแต่งอย่างหรูหราใช้เป็นเครื่องประดับหรูหราสำหรับพระราชวังทั่วยุโรป และมีราคาแพงมาก ตัวอย่างเช่น ในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 มีรายงานว่าเคาน์เตส เดอ ฟิสค์ได้แลกเปลี่ยนข้าวสาลีทั้งฟาร์มกับกระจกเงา โดยพิจารณาว่าเป็นการต่อรองราคาอย่างไรก็ตาม ในตอนท้ายของศตวรรษนั้นความลับก็รั่วไหลผ่านการจารกรรมทางอุตสาหกรรม การประชุมเชิงปฏิบัติการในฝรั่งเศสประสบความสำเร็จในการทำให้เป็นอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ของกระบวนการ ในที่สุดทำให้ กระจก มีราคาย่อมเยาสำหรับคนทั่วไป แม้ว่าไอปรอทจะเป็นพิษ ก็ตาม การประดิษฐ์เครื่องริบบอนในช่วงปลายการปฏิวัติอุตสาหกรรมทำให้สามารถผลิตบานกระจกสมัยใหม่ได้ในปริมาณมาก โรงงานSaint-Gobainซึ่งก่อตั้งโดยพระราชดำริในฝรั่งเศส เป็นผู้ผลิตที่สำคัญ และ แก้ว โบฮีเมียนและเยอรมันซึ่งมักจะค่อนข้างถูกกว่าก็มีความสำคัญเช่นกัน การประดิษฐ์กระจกกระจกสีเงินนั้นมอบให้กับนักเคมีชาวเยอรมันJustus von Liebigในปี พ.ศ. 2378 กระบวนการ สะสมแบบเปียกของเขาเกี่ยวข้องกับการทับถมชั้นโลหะเงินบาง ๆ ลงบนกระจกโดยการลดสารเคมีของไนเตรตเงิน กระบวนการทำเงินนี้ได้รับการดัดแปลงสำหรับการผลิตจำนวนมาก และนำไปสู่การมีกระจกราคาย่อมเยาจำนวนมากขึ้น