แผ่นดินไหวส่วนใหญ่เกิดจากแนววงแหวนแห่งไฟ (Ring of Fire) ที่ความลึกไม่เกิน 10 กิโลเมตร แผ่นดินไหวที่เกิดขึ้นที่ระดับความลึกน้อยกว่า 70 กม. (43 ไมล์) จัดเป็นแผ่นดินไหวแบบ "โฟกัสตื้น" ในขณะที่แผ่นดินไหวที่มีความลึกโฟกัสระหว่าง 70 และ 300 กม. (43 และ 186 ไมล์) มักเรียกว่า "โฟกัสกลาง" หรือ แผ่นดินไหว "ระดับกลาง-ลึก" ใน เขต มุดตัวซึ่งเปลือกโลกในมหาสมุทร ที่เก่ากว่าและเย็นกว่า เคลื่อนตัวลงมาใต้แผ่นเปลือกโลกอีกแผ่นหนึ่งแผ่นดินไหวแบบเน้นลึกอาจเกิดขึ้นที่ความลึกมากกว่านั้นมาก (ตั้งแต่ 300 ถึง 700 กม. (190 ถึง 430 ไมล์))  พื้นที่มุดตัว ที่เกิดจากแผ่นดินไหวเหล่านี้เรียกว่าโซนวาดาตี-เบนิอฟฟ์ แผ่นดินไหวแบบ Deep-focus เกิดขึ้นที่ระดับความลึกที่เกิดการมุดตัวธรณีภาคไม่ควรเปราะอีกต่อไป เนื่องจากอุณหภูมิและความดันสูง กลไกที่เป็นไปได้สำหรับการเกิดแผ่นดินไหวแบบโฟกัสลึกคือความผิดพลาดที่เกิดจากแร่โอลิวีนที่อยู่ระหว่างการเปลี่ยนเฟสเป็นโครงสร้างสปิเนล แผ่นดินไหว มักเกิดขึ้นในบริเวณภูเขาไฟและเกิดขึ้นที่นั่น ทั้งจาก รอย เลื่อนเปลือกโลกและการเคลื่อนที่ของหินหนืดในภูเขาไฟ แผ่นดินไหวดังกล่าวสามารถใช้เป็นการเตือน ล่วงหน้าถึงการปะทุของภูเขาไฟ เช่นเดียวกับการปะทุของภูเขาไฟเซนต์เฮเลนส์ในปี 1980 ฝูงแผ่นดินไหวสามารถทำหน้าที่เป็นเครื่องหมายสำหรับตำแหน่งของหินหนืดที่ไหลไปทั่วภูเขาไฟ ฝูงเหล่านี้สามารถบันทึกได้ด้วยเครื่องวัดแผ่นดินไหวและเครื่องวัดความเอียง (อุปกรณ์ที่ใช้วัดความลาดเอียงของพื้นดิน) และใช้เป็นเซ็นเซอร์เพื่อทำนายการปะทุที่ใกล้เข้ามาหรือที่จะเกิดขึ้น