แผนที่นี้ย้อนไปถึงปี 1870” กราเซียโนผู้ศึกษามอเตอร์คอร์เทกซ์มากว่าทศวรรษกล่าว “เราใช้เวลา 150 ปีนับจากการค้นพบแผนที่ยานยนต์นี้ และเป็นแบบดั้งเดิมมาก . . และฝังตัว”“มันไม่จริงเช่นกัน”Gordon และNico Dosenbachนักประสาทวิทยาทั้งสองแห่งจาก Washington University School of Medicine ในเมืองเซนต์หลุยส์ ไม่ได้มุ่งมั่นที่จะค้นพบเครือข่ายสมองใหม่หรือท้าทายแนวคิดเรื่องเปลือกนอกโฮมุนคูลัส กอร์ดอนศึกษาสมองโดยใช้วิธีการที่เรียกว่าความ นักวิทยาศาสตร์ แม่นยำ fMRI ซึ่งเกี่ยวข้องกับการสแกนสมองของคนคนเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อให้ได้ค่าที่แม่นยำมากตามชื่อที่บอก เทคนิคนี้ “บีบเสียงรบกวนออกจากข้อมูล” Gordon กล่าว โดยการหาค่าเฉลี่ยของข้อมูลจำนวนมากจากคนๆ เดียว แทนที่จะเป็นค่าเฉลี่ยจากหลายๆ คน ซึ่งมักจะเป็นกรณีศึกษาของ fMRI กอร์ดอนเพิ่งหันมาสนใจมอเตอร์คอร์เทกซ์ โดยคาดหวังว่าจะพบแผนที่ของร่างกายได้ง่ายในการค้นหาโฮมุนคูลัส Gordon และ Dosenbach ได้สแกนสมองของผู้เข้าร่วมทั้ง 7 คน ทั้งในขณะที่พวกเขาพักผ่อนหรือเคลื่อนไหว เช่น ขยิบตาหรืองอเข่าขณะที่พวกเขาสแกนผู้เข้าร่วม นักวิจัยก็เริ่มเห็นผลลัพธ์แปลกๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก Gordon อธิบายว่า "เรายังคงเห็นบริเวณต่างๆ ทั้งสามส่วนนี้ในเปลือกนอกของมอเตอร์หลักซึ่งเชื่อมต่อกันอย่างแน่นหนาภายในซีกโลกเดียว" Gordon อธิบาย “พูดตามตรง พวกเราละเลยมันมาระยะหนึ่งแล้ว”แต่พวกเขายังคงเห็นภูมิภาคที่แปลกประหลาด และในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจที่จะตรวจสอบปรากฏการณ์นี้ “มันง่ายมากเมื่อคุณทำการทดลองประเภทนี้เพื่อดูสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลในมุมมองแบบดั้งเดิมและคิดว่ามันเป็นเพียงเสียงรบกวน” กราเซียโนกล่าวในขณะที่บางส่วนของมอเตอร์คอร์เท็กซ์ถูกกระตุ้นเมื่อผู้เข้าร่วมเคลื่อนไหวเพียงส่วนเดียวของร่างกาย ซึ่งเป็นการค้นพบที่บ่งชี้ว่าพวกมันเชื่อมโยงโดยตรงกับการเคลื่อนไหวหรือส่วนของร่างกายนั้น ส่วนคอร์เทกซ์ที่แปลกประหลาดเหล่านี้ถูกกระตุ้นเพื่อตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวที่ประสานกันของส่วนต่างๆ ของร่างกายพร้อมกัน จากความคิดของโฮมุนคูลัส