การปั่นจะทำให้มีเม็ดเนยเล็กๆ ลอยอยู่ในส่วนที่เป็นน้ำของครีม ของเหลวที่เป็นน้ำนี้เรียกว่าบัตเตอร์มิลค์แม้ว่าบัตเตอร์มิลค์ที่ขายกันมากที่สุดในปัจจุบันจะเป็นนมพร่องมันเนยหมักโดยตรงแทน (14)บัตเตอร์มิลค์ถูกระบายออก บางครั้งก็เอาบัตเตอร์มิลค์ออกมากขึ้นโดยการล้างเมล็ดด้วยน้ำ จากนั้นเมล็ดข้าวก็ ทำงาน กดและนวดให้เข้ากัน เมื่อเตรียมด้วยตนเอง ทำได้โดยใช้กระดานไม้ที่เรียกว่าสก๊อตแฮนด์ วิธีนี้จะรวมเนยให้เป็นก้อนแข็งและแยกบัตเตอร์มิลค์หรือน้ำที่ฝังอยู่ในถุงออกเป็นหยดเล็กๆ [ จำเป็นต้องอ้างอิง ] เนยเชิงพาณิชย์ประกอบด้วยไขมันเนยประมาณ 80% และน้ำ 15% เนยที่ทำขึ้นแบบดั้งเดิมอาจมีไขมันเพียง 65% และน้ำ 30% บัตเตอร์แฟตเป็นส่วนผสมของไตรกลีเซอไรด์ ไตรเอสเทอร์ที่ได้มาจากกลีเซอรอลและกรดไขมัน สามกลุ่มจากหลาย กลุ่ม [15]บางครั้งผู้ผลิตเนยของสหรัฐฯ เนยสด เติมแอนนาตโตโดยไม่ได้ประกาศไว้บนฉลาก เนื่องจากสหรัฐฯ อนุญาตให้เนยมีสารปรุงแต่งรสที่ไม่เปิดเผยรสชาติและเป็นสีธรรมชาติได้ (ในขณะที่อาหารอื่นๆ ทั้งหมดในสหรัฐอเมริกาจะต้องติดฉลากสารแต่งสี) [16]บางครั้งมีการเติมกรดแลคติคที่ใช้กันบูดแทนเกลือ (และเป็นสารปรุงแต่งรสชาติ) และบางครั้งก็เติมไดอะซิติลเพิ่มเติมเพื่อเพิ่มรสชาติเนย (ในสหรัฐอเมริกา ส่วนผสมทั้งสองสามารถระบุได้ง่ายๆ ว่าเป็น รสธรรมชาติ) [17]เมื่อใช้ร่วมกันในวิธี NIZO เครื่องปรุงทั้งสองนี้จะสร้างรสชาติของเนยที่เพาะเลี้ยงโดยไม่ได้หมักจนหมดจริงๆ [18] ประเภท แผนภูมิผลิตภัณฑ์นมและความสัมพันธ์ในการผลิต รวมถึงเนย ก่อนที่จะทำเนยในโรงงานสมัยใหม่ ครีมมักถูกเก็บจากการรีดนมหลายครั้ง ดังนั้นจึงมีอายุหลายวันและค่อนข้างจะหมักเมื่อถึงเวลาทำเป็นเนย เนยที่ทำด้วยวิธีดั้งเดิม (จากครีมหมัก) เรียกว่าเนยเพาะเลี้ยง ในระหว่างการหมัก ครีมจะมีรสเปรี้ยวตามธรรมชาติเนื่องจากแบคทีเรียจะเปลี่ยนน้ำตาลในนมให้เป็นกรดแลคติค กระบวนการหมักจะทำให้เกิดสารประกอบอโรมาเพิ่มเติม รวมถึงไดอะซิติลซึ่งทำให้ได้ผลิตภัณฑ์ที่มีรสชาติเข้มข้นยิ่งขึ้นและมีรสชาติ เนย มากขึ้น