การที่นักวิทยาศาสตร์รับรู้อย่างค่อยเป็นค่อยไปว่าการแผ่รังสีมีคุณสมบัติคล้ายอนุภาคและสสารนั้นมีคุณสมบัติคล้ายคลื่นทำให้เกิดแรงผลักดันในการพัฒนากลศาสตร์ควอนตัม ได้รับอิทธิพลจากนิวตัน นักฟิสิกส์ส่วนใหญ่ในศตวรรษที่ 18 เชื่อว่าแสงประกอบด้วยอนุภาค ซึ่งพวกเขาเรียกว่าคอร์ปัสเคิล ตั้งแต่ประมาณปี ค.ศ. 1800 เป็นต้นมา หลักฐานเริ่มสะสมเกี่ยวกับ ทฤษฎี คลื่นของแสง ในช่วงเวลาประมาณนี้โทมัส ยังแสดงให้เห็นว่า หากแสงสีเดียวผ่านรอยแยก กลศาสตร์  ลำแสงที่โผล่ออกมาทั้งสองจะรบกวนกัน จึงมีรูปแบบขอบของแถบสว่างและมืดสลับกันปรากฏบนหน้าจอ แถบนี้สามารถอธิบายได้อย่างง่ายดายด้วยทฤษฎีคลื่นของแสง ตามทฤษฎีแล้ว จะเกิดแถบสว่างขึ้นเมื่อยอด(และรางน้ำ) ของคลื่นจากรอยแยกทั้งสองมารวมกันที่หน้าจอ แถบสีเข้มเกิดขึ้นเมื่อยอดของคลื่นหนึ่งมาถึงในเวลาเดียวกับที่รางของอีกคลื่นหนึ่ง และเอฟเฟกต์ของลำแสงทั้งสองจะยกเลิก เริ่มตั้งแต่ปี พ.ศ. 2358 การทดลองชุดหนึ่งโดยออกัสติน-ฌอง เฟรส เนล ของฝรั่งเศสและคนอื่นๆ แสดงให้เห็นว่า เมื่อลำแสงคู่ขนานผ่านช่องแคบเดียว ลำแสงที่เกิดขึ้นจะไม่ขนานกันอีกต่อไป แต่เริ่มเบี่ยงเบน ปรากฏการณ์นี้เรียกว่าการเลี้ยวเบน เมื่อพิจารณาจากความยาวคลื่นของแสงและรูปทรงเรขาคณิตของอุปกรณ์ (เช่น ระยะห่างและความกว้างของรอยแยกและระยะห่างจากรอยกรีดถึงหน้าจอ) เราสามารถใช้ทฤษฎีคลื่นในการคำนวณรูปแบบที่คาดหวังในแต่ละกรณี ทฤษฎีตกลงอย่างแม่นยำกับข้อมูลการทดลอง